troszkę poezji mojej

I popłynęły słowa

z oddechem

pierwszym Stwórcy 

i świat zaiskrzył kolorami

światłem zamkniętym w materii

i Bóg doświadczył siebie

mileniami istnienia

i śmiał się

i płakał

cóżem stworzył!

trwając nieustannie

przekształcając słowo

doświadczam Boga w sobie

Bogiem będąc

****

skąd ta szczęśliwość

pytam siebie

czy z twojej dobroci?

czy też z pieśni drgającej w moim sercu,

którą usta twe nieziemskie

nieskończenie doskonałe

kształtują w dźwięki

nieznane nam tutaj

planeta wibruje śpiewem ptaków

cichym lecz nieustępliwym wzrostem drzew

skargą człowieka na swój los

miastem

płaczem fal

a we mnie narasta niewypowiedziane piękno

wibracja gwiazd

skąpane w świetle komórki mojego ciała

tańczą

śmieją się do was

do nas

życie piękne

spójrz

tańczmy razem

radością istnienia 

****

Jestem taka zawsze

nie widzisz?

moje bose stopy

wskakują w kałuże

śmieję się

i ty się śmiejesz

biegniemy boso po łące

ganiając kolory motyli

trzepoczą anielskimi skrzydłami

wpadając nam w drogę

spowalniają czas

i śmieją się z nami

ziemscy aniołowie

i wznosimy nasze skrzydła do nieba

do nieba!

dotykamy Tronu Boga

i śmiejemy się

bo tak cudnie jest być!